► ၀င္ခဲ့ေလကြယ္ . . .◄
လူရယ္လို႔ျဖစ္လာၾကရင္ အခက္အခဲ၊ အၾကပ္အတည္းေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ၾကရမွာ မလြဲပါ။
တကယ္တမ္းျပန္စဥ္းစားရင္ လူ႔ဘ၀အစမွာကတည္းက အငိုနဲ႔ စတင္ခဲ့ၾကရတာ မဟုတ္ပါလား။
“ အူ၀ဲ ” ရယ္လို႔ ငိုသံေပးၿပီး လူ႔ေလာကထဲကို ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ပိုင္ဆိုင္မႈရယ္လို႔ ဘာတစ္ခုမွ ရွိခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ပဲ အႏွီးစကေလးတစ္ခုေတာင္ သူမ်ားၿခံဳေပးမွ ပိုင္ဆုိင္ခြင့္ရၾကတာပါ။ အသိဥာဏ္ဆိုတာလည္း ဗလာနတၱိ၊ ဘာသာစကားရယ္လို႔လည္း လံုး၀မရွိခဲ့ဘဲ စိတ္အလိုမက်တာ၊ အမ်ားသိေစခ်င္တာေတြကို တပင္တပန္း ေအာ္ဟစ္ငိုေႁကြးျပခဲ့ၾကရတဲ့ အေျခအေနက အစျပဳခဲ့ၾကရတာ လူတိုင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေျခအေန၊ ဒီအေနအထားကေန တစ္ဆင့္ခ်င္း သင္ယူ၊ ေလ့လာၾကရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အသက္ေတြ ႀကီးရင့္လာၾကရပါတယ္။ အသက္ေတြႀကီးရင့္လာသလို အသိဥာဏ္ေတြ ရင့္သန္လာဖို႔ဆိုတာကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ႀကဳိးစားအားထုတ္မႈေပၚ
သိုးေဆာင္းစကားပံုတစ္ခုက ဆိုပါတယ္။
“ သင္ေမြးဖြားလာခ်ိန္မွာ သင္က ငိုေႁကြးၿပီး ေလာကႀကီးက ၾကည္ႏူးရယ္ေမာေနတယ္…
သင္ေသဆံုးခ်ိန္မွာ သင္ကရယ္ေမာၿပီး ေလာကႀကီးက ၀မ္းနည္းပူေဆြးၿပီး ငိုေႁကြးက်န္ရစ္ေစရမယ္ ”
မွန္ပါတယ္။ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ေသမင္းႏိုင္ငံကို နီးသည္ထက္နီးေအာင္ သြားေနၾကရတဲ့ လူသားဘ၀မွာ က်န္ေနရစ္စရာ၊ ခ်န္ထားရစ္စရာ သမိုင္းေၾကာင္းတစ္စေတာ့ ေနာင္လာေနာက္သားေတြအတြက္ ခ်န္ထားရစ္ႏိုင္မွပဲ လူျဖစ္ရက်ဳိးနပ္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီသမိုင္းေၾကာင္းကို ေခၽြးနဲ႔ေရးမလား၊ ေသြးနဲ႔ေရးမလားဆိုတာကေတာ့ ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္မႈေပၚမွာပဲ မူတည္ေနပါတယ္။