ဘာမွမပိုင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့ ဘဝႀကီးထဲမွာ
လ်ဳိ႕ဝွက္ေသတၱာေလး တစ္လံုးေတာ့ ပိုင္တယ္။
အထဲမွာ ျမတ္ႏိုးမႈေတြရွိတယ္ ဖြင့္ျပဖို႔ေတာ့ မရည္ရြယ္ဘူး
အရာအားလံုး လြင့္ျပယ္သြားမွာစိုးတယ္။
ေသာ့ခတ္ျပီးေတာ့လဲ မသိမ္းခ်င္ဘူး
မြန္းၾကပ္လြန္းၿပီး ဘဝ အဓိပၸါယ္ ေပ်ာက္သြားလိမ့္မယ္။
ဘာမွ မဆိုင္တဲ႕ ကၽြန္ေတာ႔ အနာဂတ္ထဲမွာ
လ်ိဳ႕၀ွက္ၾကယ္ေလး တစ္လံုး ရိွတယ္။
တခါတခါ တမ္းတမိတိုင္း
အဲဒီ ၾကယ္ေလးကုိ ရင္ဖြင္႔မိတယ္။
သူမၾကားေပမယ္႔ ငါၾကားတယ္
အသံေတြေတာင္ ကြဲအက္လို႔။
နာရီသံကေတာ႔ တခ်က္ခ်က္ မွန္မွန္ပါပဲ
သတိရမိတဲ့ အေတြးေတြကိုေတာ႔ ခပ္တင္းတင္း ဆြဲေစ႔လိုက္တယ္
၁၅ မိနစ္အတြင္း ျငင္းဆန္ဖို႔ေလ။
၁မိနစ္ ......,
၂မိနစ္ ......,
၃မိနစ္ ......,
၄မိနစ္ ......,
၅မိနစ္ ......,
၆မိနစ္ ......,
၇မိနစ္ ......,
၈မိနစ္ ......,
၉မိနစ္ ......,
၁၀မိနစ္ ....,
၁၁မိနစ္ ....,
၁၂မိနစ္ ....,
၁၃မိနစ္ ....,
၁၄မိနစ္ ....,
၁၅မိနစ္ ..............................
....
မိနစ္တံေလး ၁၅ခ်က္ေျပးသြားတယ္
အရာအားလံုးက ရိွျမဲအတုိင္းပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေကာင္းကင္ျပာႀကီးကို ေငးလ်က္ ...
ဒီညေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီးကို လြမ္းမယ္
မလြမ္းနဲ႔လို႔ေတာ့ မတားပါနဲ႔။
အလြမ္းဆိုတာကို ဘယ္သူပိုင္လို႔လဲ
အလြမ္းဆိုတာကို လြမ္းေနသူသာပိုင္ပါတယ္။
မွတ္ခ်က္။
ဒီေန႔ ေတာ့ လြမ္းေနမိပါတယ္။ ၁၅မိနစ္အတြင္း အေတြးေျပာင္းျပစ္တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေျပာင္းလို႔ မရပါဘူး။ ဒီတစ္ေန႔ေတာ့ ခြင့္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ ထိန္းခ်ဳပ္ထားမိလို႔ လူက ႏြမ္းႏြမ္းေလးသာ က်န္ေတာ့တာမို႔ပါ။
No comments:
Post a Comment